Samoocena opiera się na sprawczości człowieka czyli na tym co mu się rzeczywiście udaje. Gdy widzimy co nam się udaje nasza samoocena w naturalny sposób rośnie. Gdy (w naszych oczach) ciągle coś nam się nie udaje, samoocena spada - ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Pokora a więc prawda o sobie w niezwykle mocny sposób wiąże mi się z samooceną
Pokora to wiedza o tym, kim się NIE JEST!!!
Skoro wiem, że nie jestem .... (na tu i na teraz) to nie mam ciśnienia by tym kimś być. Nie muszę udawać, kłamać, ... . Rzeczywistość też wtedy nie ma potrzeby by tą moją nieprawdę weryfikować... (zwyczajnie upokarzając pyszałka). Z kolei takich upokorzeń nie trzeba wtedy odreagowywać .. nie ma więc po tym wyrzutów sumienia. Czysty (sic!) zysk ;)
Pisząc te słowa aż usłyszałem głośne : w takim razie kim jesteś na prawdę?
No właśnie po to jest życie, by się tego dowiedzieć, każdy na swojej drodze jest INDYWIDUALNIE prowadzony przez Ojca, który to WIE!
Po jest cała droga.
Po to jest modlitwa.
Po to jest zmaganie.
Droga, gdzie najważniejszy jest sam proces ... to podróżowanie, kształtowanie, uczenie ... wciąż na nowo.
Zgadzanie się na to moje "tu i teraz" bo skoro jest na mojej drodze to jest potrzebne. Po co?
"Jeden Pan Bóg wie"
...
Na tej drodze jestem jedyny, to moja droga, ale jednocześnie nie jestem pozostawiony sam sobie!
Czy to nie powód do radości?
Trzymajmy się!
Michał
ps.
A korzystając z okazji: "wielka to odwaga czynić rzeczy małe". Wielka to rozwaga zauważać je u siebie i innych. Wokół dzieje się tyle dobrego. Wielka to rozwaga tym się właśnie karmić.
Chesterton napisał: "Gdy stoisz w górskiej dolinie widzisz rzeczy wielkie, gdy jesteś na górze: małe"
ps.2
Jeśli macie swoje doświadczenia z powyższym proszę o taką informację. Wspólnie ucieszmy się dobrem, które ktoś inny zauważył, wspólnie uczmy się od siebie. Ja na razie szukam dobrego patentu na to, od czego zacząłem. Jak w praktyce na tyle wiedzieć kim się nie jest by nie starać się nim być. Ja chyba sobie zrobię listę, zapiszę i będę nosił w portfelu ;)
ps.3
"Pokora to stan umysłu. To decyzja, którą się podejmujesz dla siebie...". Ciekawe, że właśnie pokory uczą liderów najlepsi z nich: http://www.theleaderforge.com/humility-and-leadership/
