Miłość jest nie fair

Dawno dawno temu spotkało się dwóch przyjaciół. Był wieczór, zamiast ogniska grzała czerwona tarcza słońca chowającego się za górami. Czekali.

 Źródło: http://www.deco-strefa.com.pl

Dopełniający szczęśliwą trójkę miał dołączyć do nich właśnie tutaj na przełęczy by razem przejść na drugą stronę pasma błyszczących w wieczornym blasku szczytów. Po co dwóch dorosłych facetów idzie na wieczór w góry, gdzie zamierzają nocować i po im ten trzeci? Otóż rzeczy czasem zdarzają się ponieważ potrzebne było by  się wydarzyły;)
W każdym razie słowa właściwie zaczęły płynąć same. Dialog? Raczej nie... po każdym zdaniu często mijało wiele minut, ale nikomu to nie przeszkadzało, posłuchajcie:

-Nie umiem o tego wyrazić bo kończą mi się słowa. To jest większe niż słowa, większe niż ja. Coraz bardziej czuję, że Miłość jest nie fair. Jest MIŁOŚCIĄ a więc bez granic znosi, przebacza,  pomaga życiu się kształtować - a wszystko dlatego, że zna WARTOŚĆ Tego, którego sami jesteśmy częścią.

Kiedyś przeczytałem fragment z "Minuta mądrości" De Mello, który bardzo wyrył się mojej pamięci:

"- Znałem studenta, który nigdy nie został matematykiem, ponieważ

ślepo wierzył odpowiedziom podanym na końcu podręcznika... a

odpowiedzi - jak na ironię - były prawidłowe." [strona 38]

Jaka ironia!! Nie chodzi o to by znać receptę, trzeba być receptą i do tego ciągle ją weryfikować, sprawdzać czy działa!!! A zwykle nie działa...

o. Pelanowski mówi, że upokorzenie (czy raczej stan, w którym je odczuwamy pod wpływem zewnętrznego zdarzenia) to narzędzie doskonalenia, które jak papier ścierny wygładza powierzchnię. Ma być gładka by nic nie mogło się do niej przyczepić i obciążyć ją. Nie chodzi o to by ran nie było , ale by pozwolić się im wygoić. By umieć się roześmiać z własnej niezdarności, którą szorstką - tak łatwo oblepić, obtoczyć jak kotleta w panierce.

Co innego poznać i iść z radością poznania dalej ku Słońcu, które leczy a co innego z wyższością z ciemnego kąta oskarżać to co Bóg oświetlił w Prawdzie swoją Miłością by osuszać i leczyć.

Co innego zapadać się w niemożności mając przed oczami niezmierną perspektywę a co innego docenić to co Bóg darowuje każdego dnia by się udawało i ucieszyć się tym z wdzięcznością Jemu Samemu.

Wyobraź sobie człowieka, który obierany jest po kolei z pychy, zmuszany do uległości a gdy już leży (siedzi przy stoliku) pogodzony z własnymi (nie)możliwościami przychodzi do niego kelner uśmiechając się radośnie (jak do dziecka, które się obraziło na siebie samo, że nie umie jeszcze sznurować butów). Kelner ma urodę włoską i twarz Jezusa. W jego oczach i uśmiechu można utonąć i pyta Cię jeszcze "na co właściwie masz ochotę bo jest wszystko - zgodnie z menu restauracji- nie z menu klienta"....

Miłość jest nie fair bo zawsze jest taka sama, bez względu również na nas. Rozbraja i przytula i dzięki Bogu za łzy, które obmywają serce.

On sam wie jak to jest.

"Któryś za nas cierpiał rany Jezu Chryste zmiłuj się nad nami"

Boże, który SAM OSOBIŚCIE przyszedłeś w Swoim Synu - Jezusie, który sam spróbowałeś każdego rodzaju bólu i upokorzenia, który dokładnie mnie rozumiesz, cokolwiek bym nie czuł i gdziekolwiek był ZMIŁUJ się nade mną czyli daj mi poczucie swojej obecności bym nie czuł się sam. Przecież jesteś ZAWSZE ze mną. Pomóż bym nie uciekał a jeśli nie dam rady bym jak najszybciej wracał. I dzięki Bogu, że największa jest Miłość.

- Miłość w chrześcijaństwie jest osobowa i dlatego pozostanie zawsze do końca nieodkryta, tajemnicza, jak człowiek, którego znasz już "x" lat. Tajemnicy nie da się zrozumieć, można ją przyjąć i pozwolić jako wartości zmieniać nasze życie, naszą codzienność.

-To w sumie dramat. Osobowa Miłość oznacza bowiem tęsknotę, która rośnie - póki nie odwrócimy od Niej swojej twarzy, i jeszcze bardziej gdy swoje oblicze od Niej odwracamy. Cudownie byłoby nieść z radością ten głód nie sięgając w zamian po podsuwane ochłapy. Cudownie byłoby szukać i odnajdować obraz wytęsknionej Osoby w tych, których spotykamy na co dzień - również w sobie i PAMIĘTAĆ o tym zawsze zamiast ... skupiać się na sobie, swoich rozczarowaniach, swoich odczuciach, swoich upadkach.

Dlaczego tak piszę? Kiedyś usłyszałem, że poszukiwanie a potem droga to podróż z mózgu do serca. Od kulawej "sprawiedliwości" do Żywej Miłości. Powoli dociera do mnie o co w tym chodzi. To smutne, że zamiast wdzięczności, radości i dziękowania pojawia się u mnie moja przerośnięta empatia (tak inne imię to pycha), do której nie dociera, że wszechmogący jest tylko Bóg.

Skąd się bierze takie poczucie "innym wolno a mi nie, gdybym ja to zrobił to by .... a tutaj robią to inni i jest to akceptowane"? Jest możliwość by to z siebie wyciąć czy jedyna droga to akceptacja "tu i teraz", dziękowanie Bogu za "tu i teraz" i zaufanie , że "On wie" i Kocha bo jest Miłością...

chyba sam sobie odpowiedziałem...

-myślę, że nie ma na ziemi takiej relacji, takich więzi w których człowiek czułby się do końca spełniony; we wszystkie wpisany jest jakiś brak. Ten brak powoduje tęsknotę, ta natomiast prowadzi na manowce, albo do Boga, który jest Pełnią, w którym nie ma braków. Można to przeżywać jako dar, który pozwala na dystansowanie się do tego, co tylko ludzkie. Nasza ojczyzna jest w niebie, nie na ziemi (Flp 3, 20).

Nie musimy sięgać po ochłapy miłości - Bóg Miłość przecież daje nam się cały (do końca ich umiłowałem). To że w ludzkiej kruchości nie zawsze potrafimy się na tę prawdziwą Miłość otwierać tak, jak byśmy chcieli, to zadanie na całe życie, nie na bieg krótkodystansowy. Tu nic się nie da przyspieszyć - można tylko godzić się i pozwalać sobie powoli dojrzewać; to jest właśnie ta najdłuższa podróż, tak to rozumiem. 

św. Paweł mówi, że wszystko mu wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Bóg jest w swojej miłości sprawiedliwy, nikomu nie wolno robić rzeczy, które nas niszczą, które oddalają od Boga i wprowadzają na do Egiptu. Jeśli ktoś chce tak postępować, prędzej czy później doświadczy spętania więzami niewoli ojca kłamstwa. Po co się parzyć? Zaufanie że są tylko dwie drogi i Bóg nam okazuje drogę szczęścia, co nam potrzeba więcej?

 Przypomniałem sobie te słowa, gdy przeczytałem:

²⁴ Na cóż, powiedzcie, pozbawiać się tego,
za czym dusze wasze tak bardzo tęsknią?
²⁶ Włóżcie kark wasz pod jarzmo
i niech otrzyma dusza wasza naukę:
aby ją znaleźć, nie trzeba szukać daleko*.
Syr 51

 *¹¹ Polecenie to bowiem, które ja ci dzisiaj daję, nie przekracza twych możliwości i nie jest poza twoim zasięgiem. ¹² Nie jest w niebiosach, by można było powiedzieć: "Któż dla nas wstąpi do nieba i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je". ¹³ I nie jest za morzem, aby można było powiedzieć: "Któż dla nas uda się za morze i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je". ¹⁴ Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić.
 Pwt30



Chwała Panu!