Kiedyś spotkałem się z twierdzeniem "Ci którzy nie wiedzą - mówią, Ci którzy wiedzą - milczą". Być wspomniany cytat należy do książki "Minuta Mądrości" Anthonego de Mello, ale chyba nie ma to większego znaczenia.
Moje skojarzenie z tamtych czasów było bardzo negatywne. Wyobrażałem sobie półgłówków z ustami pełnymi frazesów i tych "mądrych" (kojarzonych jednak z "lożą szyderców") , którzy wolą zachować milczenie (by na wspomnianych półgłówków nie wyjść w oczach innych ludzi). Konia z rzędem temu kto zmusi mnie do przyznania się do jednej lub drugiej grupy ;))
Dziś patrzę inaczej. Widzę osoby, które mówią bo poszukują, testując swoje/odkryte prawdy w oczach innych ludzi. Widzę też ludzi, którzy również doświadczają i odkrywają wiele. Frustruje ich jednak brak możliwości przekazania tych doświadczeń i odkryć. Gdy próbują, kończy się to rozczarowaniem. Dlatego milczą.
Od jakiegoś czasu chodzi mi po głowie teza, że walka ze słabościami podobna jest do starań o utrzymanie sterylnej próżni w nieszczelnym pomieszczeniu. Ile szczelin by nie zatykać zawsze pojawi się kolejna, którą dostanie się powietrze. Ba! powietrze potrzebne przecież do przetrwania w tym pomieszczeniu (sic!). ....
Mam taką fantazję by zamiast o sterylną próżnię starać się o świeże powietrze. Akceptować miejsce, w którym się znaleźliśmy, doceniać siebie i innych.
Człowiek, który docenia cieszy się i jest wdzięczny. Sobie i innym.
Człowiek, który docenia umie podziękować. Sobie i innym.
Człowiek, który docenia potrafi dostrzec pokój serca ... i pozostać w nim. Dla siebie i dla innych ;)
